Pomoc dziecku z objawami depresyjnymi

Jeśli zauważysz objawy depresyjne u swojego dziecka, nie zwlekaj ze skorzystaniem z POMOCY PROFESJONALISTY – PSYCHOLOGA, PSYCHOTERAPEUTY czy LEKARZA PSYCHIATRY.

POROZMAWIAJ ze swoim dzieckiem o swoich obserwacjach, odczuciach  i obawach!

Jeśli nie wiesz jak to zrobić lub czujesz, że jest to ponad Twoje siły, SAM NAJPIERW UMÓW SIĘ NA KONSULTACJĘ ZE SPECJALISTĄ, który podpowie Ci, jak to zrobić i udzieli wsparcia w trudnej dla Ciebie sytuacji.

 

Dowiedz się jak najwięcej o tych zaburzeniach.

 

Nie twórz tajemnic – depresja i smutek nie są powodem do wstydu.

Nie złość się, jeśli Twoje dziecko reaguje złością, rozdrażnieniem i nadmiernym pobudzeniem.

Nie bój się, że zaszkodzisz.

Bądź spokojny.

Pozwól, aby dziecko mogło przedstawić swoje zdanie, powiedzieć o swoich uczuciach.

Wysłuchaj go.

Zaoferuj swoją pomoc i wsparcie.

Powiedz o tym, że się martwisz. Daj do zrozumienia, jak bardzo zależy Ci na dziecku.

Zaproponuj wizytę u profesjonalisty.

 

Nie obiecuj, że będzie to tylko 1 spotkanie. Jeśli Twoje dziecko odmawia wizyty u specjalisty, wytłumacz, że to jedyny sposób, aby mu pomóc. Zachęć do tego, żeby spróbowało. Resztę zostaw osobie, do której się udacie. Pamiętaj, że dobrowolna decyzja zwiększa szansę na powodzenie w leczeniu.

 

Jeśli objawy są na tyle silne (brak siły do wykonywania podstawowych czynności, myśli rezygnacyjne i samobójcze) pamiętaj, że NIE MA SYTUACJI BEZ WYJŚCIA! 

W zależności od wieku dziecka, Ty możesz decydować o leczeniu szpitalnym bądź skorzystać z pomocy organów sprawiedliwości (sądu). W tym celu UMÓW SIĘ BEZ DZIECKA NA KONSULTACJĘ ZE SPECJALISTĄ – PRAWNIKIEM lub PSYCHOLOGIEM, PSYCHOTERAPEUTĄ, LEKARZEM PSYCHIATRĄ – może uda Wam się wspólnie znaleźć rozwiązanie. 

 

Pamiętaj, że choroba sama nie minie.

Nie ignoruj, nic nie mówiąc.

Nie obwiniaj się, że jesteś złym rodzicem. Na zachorowanie wpływa wiele czynników i okoliczności. Twoje poczucie winy nie pomoże.

 

Bądź silny. Twoje dziecko potrzebuje Twojego wsparcia.

 

Nie obwiniaj – „gdybyś się zmobilizował, wszystko wyglądałoby inaczej”

Nie wyśmiewaj – „na kanapie siedzi leń….nic nie robi cały dzień”

Nie szantażuj – „jak nie wstaniesz z łóżka, umrę przez Ciebie”

Nie zmuszaj, nie namawiaj – „no uśmiechnij się…”, „wyjdź z domu, poczujesz się lepiej”

Nie bagatelizuj – „weź się w garść, każdy ma czasem doła”

Nie oszukuj – np. mówiąc, że idziecie do „zwykłego” lekarza

Nie przekupuj – „jak pójdziesz na terapię, kupię Ci…”

Nie krzycz – strach nie leczy.

Nie bij – przemoc pogłębi smutek, wywoła agresję, zwiększy pobudzenie.

autor: Agnieszka Stachowicz, psycholog, psychoterapeuta dzieci i młodzieży

Dodaj komentarz

%d bloggers like this: