Książka „Terapia pacjenta z ryzykiem samobójczym. Metoda oparta na współpracy” autorstwa Davida A. Jobesa traktuje o metodzie pracy z pacjentami z tendencjami samobójczymi we współczesnej opiece zdrowotnej. Powstała ona, aby pomóc klinicystom i pacjentom we wspólnym odnalezieniu drogi wyjścia z kryzysu oraz wypracowaniu skutecznych sposobów radzenia sobie z tendencjami samobójczymi tak, by pacjenci naprawdę zaczęli żyć życiem, którym warto żyć.
Zdaniem autora „przystępując do planowania specjalistycznego postępowania terapeutycznego, musimy zadać sobie bardzo ogólne pytanie: » jeżeli samobójstwo jest dla tego pacjenta najlepszym sposobem poradzenia sobie z bólem i cierpieniem, to dlaczego rozmawia on na ten temat ze mną – specjalistą w dziedzinie zdrowia psychicznego? « Odpowiedź jest niezmiennie taka, że pacjent rozmawia z terapeutą, ponieważ nie postanowił jeszcze, że samobójstwo jest najlepszym sposobem poradzenia sobie z bólem i cierpieniem; pacjent jest ambiwalentny […]”. W odpowiedzi na tak sformułowane pytanie powstała metoda postępowania klinicznego CAMS (Collaborative Assessment and Management of Suicidality), oparta na wielofunkcyjnym narzędziu klinicznym zwanym Kwestionariuszem Stanu Pacjenta z Ryzykiem Samobójstwa (Suicide Status Form, SSF), służącym do oceny i zarządzania ryzykiem samobójczym we współpracy z pacjentem, w której to szczegóły zagłębia się dzieło Jobesa.
Struktura książki została zbudowana na jednym przypadku klinicznym (opis przypadku). Dzięki temu zachowana jest ciągłość, a czytelnik ma głębokie zrozumienie sytuacji i może w całości poświęcić uwagę zrozumieniu poruszanych problemów i zagadnień w jej kontekście. Oparcie tłumaczonych treści o pacjenta, z którym Jobes pracował, nadaje im autentyczności, sprawia, że omawiane kwestie są nieabstrakcyjne i łatwe do odniesienia do własnych doświadczeń. Dzieło zabiera czytelnika w podróż kolejno po każdym etapie współpracy z pacjentem: od oceny stopnia zagrożenia ryzykiem samobójstwa, przez monitoring, aż po wyniki i zakończenie terapii. Każdemu z tych etapów towarzyszy jedna z czterech części kwestionariusza SSF, a wszystkie one są zaprezentowane w książce, wypełnione zgodnie z wyżej wspomnianym klinicznym przypadkiem oraz szczegółowo omówione – wyjaśniono, dlaczego każde pytanie się tam znajduje, podano przykłady odpowiedzi i ich znaczenie, a całość jest silnie poparta wiedzą teoretyczną i literaturą z dziedziny suicydologii.
Ogromnym walorem książki jest wykorzystanie konkretnego narzędzia (kwestionariusza SSF) i oparcie wyjaśnień na prawdziwym przypadku klinicznym w celu przedstawienia metody prowadzenia terapii CAMS dla osób w kryzysie samobójczym. Praca korzysta z wielu różnych form przekazu, stosuje grafiki, diagramy, przykłady wzięte z doświadczenia autora, podpiera się badaniami statystycznymi nad efektywnością CAMS i teoriami suicydologii w celu przybliżenia wiedzy. Sama wiedza jest przedstawiona spójnie i logicznie, a instrukcje są szczegółowe i prawdziwie pomocne: zawarte są nawet wskazówki co do sposobu mówienia i odległości między pacjentem a terapeutą podczas wypełniania kwestionariusza. Książkę czyta się doskonale, ponieważ jest ona napisana językiem przyjaznym i nie nadto naukowym.
Książka „Terapia pacjenta z ryzykiem samobójczym. Metoda oparta na współpracy” powinna trafić w ręce wszystkich osób pracujących z osobami zagrożonymi samobójstwem. Zdecydowanie nie jest ona materiałem dla osób w kryzysie czy dla osób w żałobie, ze względu na jej „terapeutyczny” charakter – jest ona nieocenioną, jednak wciąż skierowaną do profesjonalistów pomocą w radzeniu sobie z pacjentami ze skłonnościami samobójczymi. Pozycja godna polecenia, która powinna znaleźć się w rękach każdego klinicysty w kontakcie z samobójstwami.
Terapia pacjenta z ryzykiem samobojczym metoda oparta na wspolpracy