Według WHO samobójstwo zajmuje wśród przyczyn śmierci czwarte miejsce w przedziale wiekowym 10-14 lat. W dzieciństwie samobójstwo jest zjawiskiem rzadkim. Między 5. a 9. r.ż. wykazywane są w Polsce pojedyncze przypadki. Niski odsetek samobójstw dokonanych w tej grupie wiekowej nie świadczy jednak o braku występowania planów samobójczych u dzieci. Myśli o śmierci, czy o tym, aby zasnąć i nigdy więcej się nie obudzić, wcale nie są rzadkie. Wśród dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym zdarzają się tendencje samobójcze i myśli o konkretnych sposobach na odebranie sobie życia.
Do najczęstszych czynników ryzyka samobójstw u dzieci należą:
-
Zaburzenia depresyjne
-
Występowanie dokonanego samobójstwa w rodzinie
-
Otyłość u dziecka
-
Deficyty w zakresie samoregulacji emocji
-
Wykorzystanie seksualne
-
Osierocenie
-
Kłopoty w nauce
-
Przemoc rówieśnicza
-
Zaburzenia zachowania
-
Izolacja społeczna
-
Impulsywny temperament
-
Kryzys w rodzinie, zwłaszcza pomiędzy rodzicami (np. rozwody, brak ciepła, twarda dyscyplina, zaburzenia relacji, słabe więzi, nadużywanie przez rodziców substancji psychoaktywnych, negatywna ekspresja emocji, brak wsparcia, symbiotyczna relacja rodzic-dziecko bez empatii)
-
Dokonywanie samouszkodzeń.
PAMIĘTAJMY!
Natura zachowania samobójczego jest złożona. Samobójstwo na ogół pojawia się jako wynik działania wielu czynników o charakterze biopsychospołecznym, które są rozłożone w czasie! Żaden z nich nie jest w sposób pewny związany z wystąpieniem samobójstwa, dlatego niemożliwe jest jego przewidywanie.